Verzuurd tot het bittere einde

Het was een niet alledaagse invitatie, geïllustreerd met een zestal verdorde rozen: ´Wij nodigen u van harte uit getuige te zijn bij de ontbinding van het huwelijk van An & Koos’. ‘Laat u weten of u komt?’ En daar zit je dan plotseling, in een kleine en bomvolle tent. Als een soort welkome voyeur die wel eens wil weten wat dat echtpaar tot haar staat van verzuring heeft gedreven.
Ze ogen als een doorsnee stel: An (Wilma Bakker) en Koos (Gert Jan Louwe). Samen op vakantie, in een tentje, ergens in Frankrijk. Even weg uit de dagelijkse sleur. Alhoewel… ? De sleur in hun relatie is overduidelijk meegereisd: in hun gedachten, in hun gesprekken. Ze zijn op elkaar uitgekeken. Zelfs dat hele kleine vonkje genegenheid dat nog ergens in hun binnenste smeult wordt - letterlijk - vertrapt in verbeten dialogen, lichamelijk geweld en bittere songs: ‘Dezelfde kant van dezelfde plaat/omdat ’t zo moet omdat ’t zo hoort.’ Ze glim/grimlachen naar elkaar, houden de schijn naar de buitenwereld op. Maar achter dat geforceerd ‘gewoon’ doen schuilen gedachten van wanhoop. “Ik trap je in je kruis. Ik trap je in je kruis. Was je maar dood,” horen we An denken terwijl ze ‘gezellig’ naast haar partner op een bankje zit. En als Koos in diep stilzwijgen vervalt, mijmerend over de eenzaamheid in zijn relatie, kan hij An wel kelen met haar voortdurende gevraag: ‘’Wat ben je stil Koos? Waar denk je aan?” Soms is er toch die ene aanraking, een geforceerde poging tot een knuffel of een dansje dat aan vroeger doet denken, toen het nog goed was. Een dans op de vulkaan, die ontspoord in een machteloze poging tot verwurging.
In het publiek wordt voorzichtig gelachen om een wrange grap; hier en daar wordt instemmend geknikt. In elke relatie is wel eens wat, toch? Maar An en Koos gaan voor de hoofdprijs in een - letterlijk - messcherpe Grand Guignol-choreografie, die extra lading krijgt door een spervuur van stroboscooplicht. Wilma Bakker en Gert Jan Louwe zijn overtuigend in spel en zang en sleuren hun publiek mee in hun onvermijdelijke ondergang. Bij het naar buiten gaan gonzen de beroemde woorden uit Joseph Conrad’s roman ‘Heart of Darkness’ in onze hoofden na: ‘The horror! The Horror!’

Corrie Verkerk